سر عقل اومدم

دختر بچه که بودم همه میگفتند خدا درد رو به ادم های بزرگ می ده

و این برای من همیشه سوال بود که چرا خدا باید به کسی که خوبه درد بده؟

مگه ادم های بزرگ رو دوست نداره؟

پس ادم های کوچیک و پست چرا همیشه سالمن یا گاهی خیلی خوشحال تر از ادم های بزرگ؟
تا اینکه دیروز تلفن خونه زنگ زد و من برداشتم و یکی از همون ادم های بزرگ منو مادرو خواهرامو به خونشون دعوت کرد

و من از قبل می دونستم که ما به این مهمانی دعوت شویم دوستان خواهرم هم حتما دعوت خواهند شد

با هزار غر و طبق معمول همیشه دعوا گفتم که من نمیام

و باز هم طبق معمول مامان گفت که نیامدن به منزله ادم به دوریست و سال هاست که این جمع همیشه بر پاست

و اگر نیایی چنین می شه و چنان

اینبار خیلی زودتر رام شدم و به قول مامان سر عقل اومدم که برم

امشب همگی با هم حاضر شدیم و رفتیم

جمع مثل همیشه خیلی دوستانه بود و فکر نمی کردم تا این حد بین این ادم ها راحت باشم

ادم های بزرگ اونجا کم نبودن

اونهایی که خدا بسیار دوستشون داشته و به هر کدوم یک بچه عقب افتاده داده

اما در عوض اونقدر مهربونی بهشون داده که کمتر تو این چند سال بین ادم ها دیدم

من بازهم حسین رو دیدم و هنوز ویلچر نشین نشده بود